Aragorn II

Nazwa tego hasła odnosi się do więcej niż jednego pojęcia. Zobacz ją tutaj - Estel.

Aragorn II Elessar
Aragorn w ekranizacji Petera Jacksona
Informacje biograficzne
Inne imiona	Dziedzic Isildura Dúnadan Długonogi Elessar Estel Kamień Elfów Obieżyświat Skrzydlaty Telcontar Thorongil
Tytuły	Król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru Strażnik Północy Król Gondoru Król Wszystkich Dúnedainów Król Zachodu Król Arnoru Wódz Dúnedainów
Lata życia	1 marca TE 2931 - 1 marca CE 120 (210 lat)
Rasa	Człowiek (Dúnadan)
Kraina	Gondor
Broń	Andúril
Opis fizyczny
Płeć	Mężczyzna
Kolor włosów	Czarne potem siwe
Kolor oczu	Szare
Rodzina
Rodzice	Arathorn II Gilraena
Małżonek	Arwena
Potomstwo	Eldarion kilka córek

“	Prawdziwego jego nazwiska nie słyszałem, znają go w okolicy wszyscy z przezwiska Obieżyświat	”
—Barliman Butterbur do Froda, Drużyna Pierścienia, Pod Rozbrykanym Kucykiem

Aragorn II Elessar (TE 2931 - CE 120) – człowiek; szesnasty wódz Dúnedainów, Strażnik Północy, król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru, Król Wszystkich Dúnedainów. Urodził się 1 marca 2931 roku Trzeciej Ery, jako syn Arathorna II i Gilraeny. Był potomkiem Elendila, Isildura i Anáriona, założycieli dynastii królów Gondoru i Arnoru, oraz mężem Arweny, a także ojcem Eldariona. W jego żyłach płynęła krew trzech ras: ludzi, elfów i Majarów. Zwany też Obieżyświatem, Thorongilem, Estelem i wieloma innymi imionami.

Biografia

Wczesne życie

Młody Aragorn - klatka z filmu Zrodzony z Nadziei

Gdy Aragorn był jeszcze niemowlęciem, jego ojciec został zastrzelony przez orka. Zgodnie z tradycją swego rodu, chłopiec został wychowany w Rivendell na dworze Elronda. Na polecenie pana Imladris jego tożsamość utrzymana została w tajemnicy, gdyż, jako że był jedynym żyjącym potomkiem Isildura, obawiano się jego śmierci. Aragorn znany był więc pod imieniem Estel. Dowiedział się o swym prawdziwym dziedzictwie mając lat 20 (wtedy to osiągnął pełnoletność), otrzymując pierścień Barahira i szczątki Narsila. Przybrał imię Aragorn II i stał się szesnastym wodzem Dúnedainów. Następnego dnia, przechadzając się po lesie, zauważył piękną dziewczynę, którą początkowo wziął za Lúthien. W rzeczywistości była to Arwena, córka Elronda. Przedstawili się sobie nawzajem, a Estel się w niej zakochał. Przed jesienią władca Rivendell zawołał go do swojej komnaty, odgadłszy jego myśli. Przewidując przyszłość, zabronił mu się wiązać z jakąkolwiek kobietą do czasu, aż nie odzyska chwały i godności.

Jako Strażnik

Po serdecznym pożegnaniu matki i przybranego ojca Aragorn wyruszył do dalekich krain i zaczął trwającą 70 lat walkę z Sauronem. Podczas tych podróży zawędrował do Rohanu, a następnie do Gondoru, gdzie służył radą Ecthelionowi II pod imieniem Thorongil. Za pozwoleniem króla wyruszył na południe i rozbił flotę korsarzy z Umbaru. Po tej wyprawie nie wrócił do Minas Tirith, tylko ruszył w dalszą drogę. Podczas swej wędrówki doszedł do Rhûn i Haradu, na półkulę południową. Nauczył się dobrze władać mieczem, posiadł też wiedzę lekarską i był świetnym tropicielem. W 2956 roku poznał Gandalfa i zaprzyjaźnił się z nim. W 2980 spotkał Arwenę w Caras Galadhon, po czym razem wędrowali po Lothlórien. Na Cerin Amroth dał jej pierścień Barahira, a ona przyrzekła mu wierność i miłość. Kiedy powrócił do Imladris, Elrond obiecał wydać mu swoją córkę pod warunkiem, że zostanie królem Gondoru i Arnoru. Po tym Aragorn ponownie wyruszył w niebezpieczną wyprawę, pomagając Gandalfowi tropić Golluma. W 3007 roku ostatni raz odwiedził mieszkającą od kilku lat u swojej rodziny matkę, która umarła przed następną wiosną. W 3009 roku Trzeciej Ery wznowił poszukiwania Sméagola, przeczesując Mroczną Puszczę, Dolinę Anduiny i Rhovanion. Wtedy też zapewne przekroczył Wschodnią Bramę Morii. W 3017 roku udało mu się go schwytać na Martwych Bagnach. Poszedł z nim przez Emyn Muil, następnie przepłynął Anduinę ponad Sarn Gebir. Dalej przebyli Limlight i Nimrodel, kierując się w stronę Carrock. Tam Beorningowie pomogli Aragornowi przedostać się na drugą stronę Wielkiej Rzeki. W Leśnym Królestwie powierzył Golluma elfom, następnie wrócił do Eriadoru, gdzie Gandalf poinformował go o planach Froda.

Wojna o Pierścień

Początek wędrówki

Aragorn w karczmie "Pod Rozbrykanym Kucykiem". Klatka z filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia

W 3018 roku udał się do Bree, zastępując Gandalfa w karczmie "Pod Rozbrykanym Kucykiem", gdzie czarodziej miał się spotkać z hobbitami. Aragorn czekał w skupieniu i obserwował nowo przybyłych. Uwagę Obieżyświata przyciągnęło nagłe zniknięcie Froda, który przewrócił się, przypadkowo wsuwając Jedyny Pierścień na palec. Zdjął go w kącie, gdzie siedział Aragorn. Ten powiedział mu, jaki głupi czyn popełnił zakładając Pierścień. Następnie Obieżyświat przekonywał hobbitów, żeby zabrali go ze sobą, do Rivendell. Dopiero, kiedy Butterbur dał Frodowi list od Gandalfa, niziołki przekonały się o dobrych zamiarach Strażnika. Tej samej nocy Meriadok opowiedział mu o Czarnych Jeźdźcach, których spotkał przy Gościńcu. Potem Aragorn rozkazał, aby przenocowali w saloniku, ponieważ okna do sypialni hobbitów znajdowały się zaraz nad ziemią. Rankiem zaprowadził tam swoich towarzyszy i okazało się, że okna zostały wybite, a pościel rozszarpana. Jeszcze tego samego dnia wszyscy wyruszyli w dalszą drogę ku Rivendell. Czekała ich ciężka przeprawa przez moczary i szerokie wyżynne przestrzenie. Na zachodnim ramieniu Wichrowego Czuba znaleźli małą kotlinkę. Aragorn wziął ze sobą Merry'ego i Froda, po czym wspiął się razem z nimi na sam szczyt. Wędrowcy zauważyli tam ślady zostawione przez Gandalfa oraz pędzących przez Gościniec Czarnych Jeźdźców. Szybko zeszli z powrotem do kotlinki. Nocą zaatakowało ich tam pięć Upiorów. Czarnoksiężnik ranił Froda ostrzem Morgulu, lecz Aragorn odpędził napastników płonącymi żagwiami. Obieżyświat zostawił Froda pod opieką przyjaciół, a sam poszedł szukać athelasu. Gdy je znalazł, podał rannemu i po jakimś czasie wyruszyli w dalszą drogę. Aragorn prowadził hobbitów przez nagie, południowe wzgórza. Potem na Ostatnim Moście znalazł zielony kamień i uznawszy go za dobry znak, przeszli przez most i podążyli na północ, gdzie spotkali skamieniałe trolle. Gdy ponownie wyszli na Gościniec, spotkali elfa Glorfindela, który oddał swojego konia Frodowi. Ten miał w razie czego jechać prosto do Rivendell, by jak najszybciej mógł wyleczyć go Elrond. Po dotarciu do Rivendell Aragorn pomógł Bilbowi dokończyć wiersz o Eärendilu. Uczestniczył w naradzie u Elronda.

Przeprawa przez Góry Mgliste

Aragorn podczas Narady u Elronda. Klatka z filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia

Po naradzie u Elronda został jednym z dziewięciu towarzyszy. Wtedy również otrzymał przekuty na nowo miecz Narsil, który nazwał Andúril czyli Płomień Zachodu. Następnego dnia Drużyna ruszyła w drogę. Po około dwóch tygodniach marszu Strażnik zauważył krebainy, szpiegujące prawdopodobnie dla Sarumana. Gandalf, namówiony przez Obieżyświata, postanowił przekroczyć Góry Mgliste przez przełęcz Caradhras. Podczas przeprawy jednak napotkała ich zawieja śnieżna, która prawie ich zabiła, powodując lawinę. Po zejściu z przełęczy wszyscy zgodzili się pójść za Gandalfem, który zaproponował przeprawienie się przez Morię. Gdy kompania miała położyć się do snu, Aragorn usłyszał wycie wargów. Wszyscy przenieśli się na pagórek, aby być bezpiecznymi od ich napaści. Kompania odparła ataki wilków i dalej pomaszerowała do Zachodniej Bramy Morii. Przed nią Frodo został zaatakowany przez Czatownika, który zawalił wejście do kopalni. Dla Drużyny Pierścienia nie było już odwrotu. Gandalf prowadził ich przez mrok aż do Sali Dwudziestej Pierwszej. W jednym z korytarzy odchodzących od tego pomieszczenia znaleźli drzwi, które prowadziły do komnaty z grobem Balina, władcy Morii. Tam usłyszeli bębny orków, którzy ruszyli w stronę Drużyny. Aragorn i Boromir zabarykadowali główne drzwi i przygotowali się do walki.

Aragorn na Południowym Gościńcu. Klatka z filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia

Po wyważeniu wrót chmara orków natarła na kompanię. Zjawił się też przywódca hordy, który przebił dzidą prawy bok Froda. Samwise złamał lancę orka, a Aragorn zabił go ciosem w głowę. Drużyna zaczęła biec w stronę mostu. Za nimi pojawił się Balrog, którego z poświęceniem zatrzymał Gandalf. Aragorn podjął wtedy inicjatywę dowodzenia Drużyną. Po wyjściu z kopalni przez Wschodnią Bramę, Aragorn stwierdził, że nie mogą się zatrzymywać i muszą ruszać do Lothlórien. Sprawdziły się jego obawy, że Mithrandira w Morii czeka zagłada. Po drodze minęli jeszcze Kamień Durina oraz zatrzymali się na popas, na którym Strażnik opatrzył Froda i Sama.

Pobyt w Lothlórien

Kiedy Drużyna dotarła na skraj lasu Lothlórien, Aragorn postanowił, że poszukają tam jakiegoś miejsca na odpoczynek. Po wejściu na około milę w głąb Lórien, kompania przeszła przez strumień Nimrodel. Wkrótce spotkali Haldira, który oznajmił, że wiedział o ich przybyciu, ponieważ poinformowali o tym wysłannicy Elronda. Zadecydowano, że wszyscy przenocują na talanach. W nocy Lothlórien zaatakowali orkowie, a rankiem drużyna ruszyła w dalszą drogę. Po chwili zatrzymali się, aby przejść na drugi brzeg Celebrantu co zrobili za pomocą lin. Tam wywiązała się sprzeczka, ponieważ Haldir wymagał, aby zawiązać oczy krasnoludowi. Dopiero Aragorn rozwiązał spór proponując, aby wszyscy dali sobie zasłonić oczy. Po spokojnie przespanej nocy, ruszyli w dalszą drogę. Mogli zdjąć opaski, kiedy doszli pod Cerin Amroth. Tam Aragorn zaczął wspominać swoje chwile z Arweną. W Caras Galadhon Drużyna została zaprowadzona przed oblicze Galadrieli i Celeborna, którzy dowiedzieli się o śmierci Gandalfa. Po odpoczynku w Lórien, Drużyna została pożegnana przez elfów i obdarowana. Kompania na łodziach popłynęła w górę rzeki Celebrant. Tam spotkali władców krainy i zjedli z nimi posiłek. Aragorn otrzymał od Pani Lórien Elessara oraz pochwę na miecz, z której wyciągnięty, nigdy nie splami się krwią ani nie zostanie złamany.

Rozpad Drużyny Pierścienia

Aragorn na Amon Hen. Klatka z filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia

Aragorn dzielił łódź z Samem i Frodem. Po kilku dniach rejsu Anduiną Boromir zaproponował porzucenie łodzi i udanie się na południowy zachód do Rzeki Entów, a następnie prosto do Gondoru. Pomysł wydawałby się być dobry, lecz Frodo nie chciał wybierać drogi do Minas Tirith. Czwartego dnia Gamgee, podczas postoju, zauważył Golluma. Postanowiono więc wystawić na noc wartę. Po dziesięciu dniach spływu Drużyna Pierścienia dotarła do Nen Hithoel. W pobliżu mieściła się dawna strażnica Gondoru, Amon Hen. Był to czas decyzji Powiernika Pierścienia, który miał zadecydować, czy ruszyć prosto do Mordoru, czy udać się do Minas Tirith. Aragorn dał mu czas do namysłu w samotności. Hobbit oddalił się nieco od kompanii.

Po jakimś czasie zauważono również nieobecność Boromira, a gdy ten powrócił, Drużyna wypytywała go o powód zniknięcia. Boromir odpowiedział im tylko tyle, że niziołek uciekł. Aragorn polecił Boromirowi chronić niziołków, a sam ruszył z Samem, który wkrótce odłączył się od strażnika. Tymczasem Aragorn wbiegł na Amon Hen i usiadł na Tronie Wypatrywania. Wtedy dotarł do jego uszu głos rogu Gondoru, którego dźwięk słabł z każdą chwilą, aż w końcu zamarł i dało się słyszeć tylko wrzaski orków. Kiedy strażnik dotarł na miejsce ujrzał przeszytego strzałami Boromira. Ten tuż przed śmiercią wyjawił Aragornowi próbę pozyskania Pierścienia od Froda. Poinformował strażnika również o porwaniu niziołków przez orków, po czym zmarł. Aragorn, Legolas i Gimli postanowili godnie pochować Boromira. Nie mogli jednak marnować zbyt wiele czasu na usypywanie kurhanu, dlatego ciało poległego włożyli do łodzi, razem z jego mieczem i rogiem i powierzyli Anduinie.

Obrona Rohanu

“	Nazywam się Aragorn, syn Arathorna, a zwą mnie też Elessarem, Kamieniem Elfów, Dúnadanem, spadkobiercą Isildura, który był synem Elendila, władcy Gondoru. Oto jest miecz, niegdyś złamany i na nowo dziś przekuty. Czy chcesz mi pomóc, czy też zagrodzić drogę? Wybieraj!	”
—Aragorn do Éomera, Dwie Wieże, Jeźdźcy Rohanu

Jeszcze tego samego dnia Trzej Łowcy ruszyli w pogoń za Uruk-hai. Podążali oni o niecały dzień drogi od nich. Obieżyświat pogonił swoich towarzyszy i wszyscy trzej ruszyli za ściganymi. Tak dotarli do granic kraju jeźdźców, Rohanu. Spotkali się również z Éomerem i jego kompanią, którzy byli z początku wrogo do nich nastawieni. Dowiedziawszy się jednak o celu Trzech Łowców, marszałek Rohanu powiedział im, że niedawno stoczył bitwę z orkami u podnóży Fangornu. Aragorn, Gimli i Legolas udali się na skraj lasu i zaczęli szukać śladów Merry'ego i Pippina. Łowcy postanowili tam odpocząć. W nocy zauważyli białego maga, który zaraz zniknął. Dodatkowo Legolas spostrzegł, że konie uciekły. Następnego dnia Obieżyświat znalazł ślady hobbitów. Okazało się, że niziołkowie uciekli do lasu podczas ataku Rohirrimów na Uruk-hai. Ślady prowadziły na skraj Fangornu, w który zagłębili się Łowcy. Tam weszli na skalną półkę, z której zauważyli jakiegoś starca. Na początku myśleli że to Saruman, jednak okazało się że to Gandalf, Gandalf Biały. Czarodziej opowiedział całej trójce o walce z Balrogiem oraz o wskrzeszeniu. Następnie cała trójka ruszyła do Edoras, dworu Théodena. Na miejscu, przybysze zobaczyli jak bardzo Rohan podupadł. Przed wejściem do Meduseld, zostali zatrzymani przez Hámę i jego ludzi. Musieli zostawić u niego całą swoją broń, lecz Aragorn bardzo niechętnie oddał Andúrila. Gdy weszli do środka, zastali starego i u kresu sił króla Théodena, którego umysł został następnie oczyszczony przez Gandalfa. W Rohanie w Aragornie zakochała się młoda i piękna księżniczka Éowina, siostrzenica króla, ponieważ Elessar zauroczył dziewczynę swą potęgą i chwałą. Wojownicy Rohanu ruszyli z Edoras do brodów na Isenie. Podczas przeprawy spotkali żołnierzy, którzy przekazali im wieści o wycofaniu się Erkenbranda do Helmowego Jaru, toteż zdecydowano również się tam udać. Gandalf powiedział Aragornowi, Théodenowi i Éomerowi żeby wyczekiwali go o świcie i ruszył w stronę Isengardu.

Gdy wojownicy dotarli w końcu do Helmowych Wrót, zastali tam obrońców z Zachodniej Bruzdy pod dowództwem Gamlinga. Aragorn wraz z Gimlim i Legolasem zajęli pozycje na Zachodnim Murze i czekali na armię Isengardu. Gdy zaczął się szturm, Estel odpierał ataki jak długo mógł, dopóki mur nie został wysadzony. Wtedy, zaraz po ocknięciu zaczął nawoływać swoich ludzi do odwrotu. W zamieszaniu, grupa Éomera musiała uciekać do jaskiń, a reszta wycofała się do Jaru. Podczas biegu po schodach, Aragorn potknął się i upadł. Od śmierci ocalił go Legolas, który wypuścił ostatnią strzałę, zmuszając orka do upadku ze schodów na swoich sprzymierzeńców. Około wczesnego ranka, Aragorn wszedł na basztę i wypatrywał Białego Jeźdźca. Orkowie zaczęli się z niego wyśmiewać i puszczali w niego swe strzały. Théoden wpadł na pomysł by na czele swoich ludzi ruszyć w bój poza mury. W tej samej chwili pojawił się Gandalf z Erkenbrandem i całą masą wojowników z Zachodniej Bruzdy oraz huornowie z Fangornu. Posiłki Rohanu ruszyły na armię wroga. Ci, którzy uciekli do nowo powstałego lasu, nigdy już z niego nie wyszli. Dzięki wsparciu, bitwa o Helmowy Jar została wygrana przez Rohirrimów. Następnie Aragorn, Gandalf, Legolas, Gimli, Théoden i jego gwardia ruszyli ku Isengardowi, który został bez obrońców. Tam na skraju fortecy grupa spotkała od dawna nie widzianych dwóch hobbitów, Merry'ego i Pippina. Dowiedzieli się od nich, że w Isengardzie władzę przejął Drzewiec. Gandalf i król Rohanu ruszył na spotkanie z pasterzem drzew, a Gimli, Legolas i Aragorn poszli coś zjeść. Później hobbici opowiedzieli im o swoich przygodach. Gdy cała piątka dołączyła do Gandalfa, wszyscy pojechali na spotkanie z Sarumanem. Mithrandir odbył z nim rozmowę, wykluczył go z Białej Rady i złamał mu różdżkę. Na koniec Gríma rzucił palantírem, lecz nie trafił nikogo. Cała wyprawa wyruszyła z powrotem do Helmowego Jaru. Gdy nocowali niedaleko Iseny, Pippin popatrzył w palantír. Gandalf oddał kamień widzenia Aragornowi, a sam pojechał z Peregrinem do Minas Tirith.

Odsiecz dla Gondoru

Aragorn z Umarłymi. Klatka z filmu Władca Pierścieni: Powrót króla.

Po przebyciu Brodów na Isenie, Strażnicy, na czele z Halbaradem, oraz synowie Elronda: Elladan i Elrohir, przyłączyli się do świty. Wieźli oni dla Aragorna sztandar uszyty przez Arwenę oraz słowa Elronda o tym, żeby pamiętać o Umarłych. W Helmowym Jarze dziedzic Isildura użył palaníru, aby pokazać się Sauronowi. Potem wraz z Szarą Drużyną zawitał do Edoras, a następnie przybył na długo przed Rohirrimami do Dunharrow. Éowina odradzała przejazdu przez Ścieżkę Umarłych, lecz kiedy ten odmawiał, chciała, aby potomek Isildura zabrał ją ze sobą. Ten jednak był nieugięty i nie zgodził się na to. Aragorn nie odwzajemnił jej miłości, co rozgoryczyło młodą dziewczynę. Następnie poszedł Ścieżką Umarłych i wezwał wiarołomców, żeby wypełnili przysięgę. Wszyscy udali się na wzgórze, gdzie znajdował się Głaz na Erech. Tam Aragorn powiedział Upiorom, że jeżeli pomogą pokonać mu Korsarzy, którzy opanowali Pelargir, uzna, że wypełnili przysięgę. Po drodze spotkali Angbora, który obiecywał przyprowadzić pod Minas Tirith swoich ludzi.

“	Patrzyłem wtedy na Aragorna i myślałem, jak wielkim i groźnym władcą mógłby się stać człowiek o takiej sile woli, gdyby zatrzymał dla siebie Pierścień Władzy. Nie na próżno Mordor tak przed drży. Ale to jest duch szlachetniejszy, ponad pojęcie Saurona; czyż nie jest z rodu pięknej Lúthien? Nigdy potomstwo jej nie wyginie, choćby nieprzeliczone lata przeszły nad światem.	”
—Legolas do Peregrina i Meriadoka, Powrót Króla, Ostatnia Narada

Z pomocą Umarłych, drużyna zdobyła ogromne statki piratów z Umbaru. Po tym wydarzeniu Aragorn uznał, że przeklęci dopełnili przysięgi i pozwolił im odejść. Tymczasem trwała bitwa na Polach Pelennoru, na którą Aragorn, Legolas i Gimli oraz ich kompani przybili na czarnych statkach. Po bitwie Aragorn udał się do Domów Uzdrowień. Najpierw, dzięki athelasowi zebranemu przez Bergila, uzdrowił Faramira, a później Meriadoka i Éowinę. Po wyjściu czekały na niego tłumy ludzi, którzy prosili o wyleczenie bliskich. Aragorn wraz z Elladanem i Elrohirem pracował do nocy. Następnego dnia zebrała się Ostatnia Narada, na której postanowiono zaatakować Czarną Bramę, ściągając na siebie uwagę Saurona i dając sposobność wypełnienia misji Frodowi.

Szturm na Mordor

Dwa dni później Aragorn, Gandalf, Gimli, Legolas oraz Pippin wraz z Armią Zachodu ruszyli ku Mordorowi. Syn Arathorna zostawił straże na Rozstaju Dróg, tak, aby zabezpieczyć tyły. Później łatwo rozbili zasadzkę orków, którzy chcieli zaatakować w tym samym miejscu, gdzie wcześniej Faramir pokonał Haradrimów. Gdy wyprawa przybyła na miejsce, heroldowie ogłosili, że król Gondoru żąda, aby Mordor naprawił wyrządzone im szkody. Po dłuższej chwili Czarna Brama zaczęła się przed nimi otwierać. Wyłonił się z niej rzecznik Saurona z kilkoma żołnierzami. Zaczął on szydzić z Aragorna i Gandalfa. Pokazał im również rzeczy Froda i Sama oraz podał warunki jakie mieliby spełnić, gdyby chcieli uratować hobbita. Biały Jeździec odrzucił te żądania. Gdy rzecznik Nieprzyjaciela zaczął się wycofywać, na Armię Zachodu ruszyło tysiące orków i złych ludzi na służbie u Saurona. Aragorn wycofał się do swoich ludzi i zaczął ich mobilizować. Następnie ustawił wojska na dwóch pagórkach. Wojska Mordoru zaatakowały ze wszystkich stron otaczając armię Wolnych Ludów. Orkowie nie mogąc się przedostać przez bagno otaczające pagórki obsypała ich strzałami. Trollom jednak udało się przejść przez bagno i zdruzgotać obrońców. W tym momencie nadleciały orły, a Jedyny Pierścień został zniszczony w Szczelinach Zagłady. Dowódcy i żołnierze pozbawieni wsparcia Saurona wpadli w rozpacz i zlękli się przeciwników.

Po pokonaniu sił Mordoru na Polach Cormallen Aragorn oddał hołd Samowi i Frodowi. Po przybyciu do stolicy Gandalf, pod zburzoną bramą, ukoronował Aragorna Skrzydlatą Koroną.

Król Gondoru i Arnoru

Aragorn jako król Zjednoczonego Królestwa Gondoru i Arnoru w wyobrażeniu Johna Howe

Nowy król osądził Beregonda, lecz nie skazał go tylko uczynił dowódcą Białej Kompani. Mianował Księciem Ithilien Faramira, pozwalając mu również zachować urząd namiestnika. Później Elessar wraz z Gandalfem udali się do południowych podnóży Mindolluiny, gdzie rósł pęd Białego Drzewa. Posadzono je na Placu Wodotrysku, a stare złożono w Rath Dínen. Elrond dotrzymał słowa mówiąc, że da Aragornowi rękę Arweny, gdy ten zasiądzie na tronie zjednoczonych królestw. Przekazał mu również berło Andúnië – symbol władzy w Arnorze.

Koronowanie Aragorna (graf. Inger Edelfeldt)

Dúnadan był także na pogrzebie Théodena oraz odwiedził Drzewca w Isengardzie. Polecił mu tam, aby strzegł Orthanku. Później król pożegnał się z hobbitami, elfami oraz Gandalfem i wraz ze swoją świtą powrócił do Gondoru. Aragorn założył nową dynastię rządzącą Królestwami Dúnedainów, Dynastię Telcontar czyli Obieżyświatów, która kontynuowała ród Elendila i linię Elrosa. Poza objęciem tronu Gondoru odbudował i wskrzesił dawno już upadłe królestwo Arnoru, którego stał się królem, przyjmując tytuł Króla Wszystkich Dúnedainów. Odbudowując Arnor odbudował również stolicę królestwa północy – Annúminas. Razem z Arweną miał syna Eldariona i kilka córek. Podczas przeszukiwania wieży Orthank, dzięki Gimliemu znalazł Elendilmir. Zawierał sojusze z byłymi wrogami Gondoru, stoczył kilka małych wojen i rozszerzył granice Gondoru do portu w Umbarze oraz do morza Rhûn. Utrzymał i pogłębił sojusz z Rohanem, który stał się jego najbliższym sojusznikiem, przede wszystkim z nowym królem Rohanu Éomerem. Elessar był bardzo otwarty, dlatego odbudowując swój kraj stawiał na współpracę z elfami i krasnoludami. Zawarł sojusz z Plemieniem Durina z Ereboru oraz królestwem ludzi – Dale. Aragorn zezwolił również na wstęp do swego królestwa elfom z Leśnego Królestwa i innych opuszczonych przez nich krain. Elfowie przybywający na południe pod wodzą Legolasa osiedlili się w Ithilien, gdzie bardzo przyczynili się do obudowy i upiększenia tej prowincji.

Aragorn nie zapomniał również, że jego królestwo obejmowało teraz także krainę hobbitów - Shire. W 17 roku Czwartej Ery uznał Shire za niepodległe państwo będące jednak pod protektoratem Zjednoczonego Królestwa, uznał dotychczasowe granice kraju, a nawet rozszerzył je o Marchię Zachodnią. Po 122 latach panowania, kiedy poczuł, że zbliża się starość, udał się do Domu Królów i położył się na specjalnie przygotowane łoże. Przekazał Eldarionowi Skrzydlatą koronę i berło Arnoru, a na końcu pożegnał się z Arweną. Ucałowawszy jej rękę, zasnął niczym dawni królowie Númenoru. Merry i Pippin spoczęli u jego boku. Arwena po jego śmierci udała się do Lothlórien i tam zmarła następnej zimy.

Drzewo genealogiczne

Eärendil

Elwinga

Galadriela

Celeborn

Elros

Elrond

Celebríana

Królowie Númenoru

Książęta Andúnië

Elendil

Isildur

Anárion

Królowie Arnoru

Królowie Gondoru

Królowie Arthedainu

Ondoher

Arvedui

Fíriel

Wodzowie Dúnedainów

Arathorn II

Gilraena

Aragorn II

Arwena

Eldarion

Kilka Dziewczynek

Charakterystyka

Aragorn i Arwena w wyobrażeniu Natalii Nikitin

Aragorn jest wzorem rycerza i władcy. Jest dumny, nieustraszony i nieugięty, choć pozbawiony pychy, sprawiedliwy, lecz jednocześnie przebaczający i łaskawy, zawsze broni dobrej sprawy i słabych, potrzebujących wsparcia istot. Jego moc spoczywa nie tylko w sile ramienia, lecz także zawiera się w mądrości i wiedzy o dawnych sprawach i wypadkach. Aragorn łączy więc w sobie moc ciała i ducha, przymioty żołnierza i mędrca. Kiedy odmówił Éowinie udziału w wyprawie na Ścieżkę Umarłych, ujawnił inną swoją cechę – stanowczość, która w efekcie skrzywdziła księżniczkę. Przylgnęło do niego przezwisko Obieżyświat, gdyż w samotnym, skromnie odzianym i naznaczonym trudami tułaczego życia rycerzu trudno na pierwszy rzut oka rozpoznać potomka dawnych królów; niekiedy jednak ujawnia się w nim niezwykłe dostojeństwo potomka wielkiego rodu, władcy ludzi, obdarzonego życiem trzykrotnie dłuższym niż życie przeciętnego człowieka. Jest też zwany Elessarem, Kamieniem Elfów, gdyż jako jeden z nielicznych już w tych późnych czasach ludzi przyjaźni się z najstarszym plemieniem.

Etymologia

• Aragorn (sin. Czczony Król).
• Elessar (qya. Kamień Elfów) - imię to zostało mu przepowiedziane przy narodzinach, co nawiązuje do wieki wcześniej wypowiedzianych przez Gandalfa słów, a odnosiło się do klejnotu o tej samej nazwie przekazanemu mu przez Galadrielę. Imieniem tym, w jego westronskiej wersji, nazwali go mieszkańcy Minas Tirith, kiedy po bitwie na Polach Pelennoru uzdrawiał rannych i chorych.
• Estel (sin. Nadzieja) - imię, które nadał mu Elrond, nie chcąc, by Sauron dowiedział się, że żyje jeszcze jakikolwiek potomek Elendila.
• Obieżyświat - przydomek nadany Aragornowi przez mieszkańców Bree w przekładzie Marii Skibniewskiej z oryginalnego angielskiego Srider. W tłumaczeniu Jerzego Łozińskiego Łazik.
• Telcontar - słowo "Obieżyświat" w quenyi, jakim Aragorn miał nazwać swój ród.
• Dúnadan (qya. Człowiek z Zachodu) - przezwisko nadane Aragornowi prawdopodobnie przez Bilba Bagginsa lub elfów. Imię to jest liczbą pojedynczą od nazwy ludzkiego szczepu "Dúnedainowie".
• Thorongil (sin. Orzeł Gwiazdy) - kryptonim Aragorna używany podczas pobytu w Gondorze i Rohanie, kiedy to walczył w szeregach ich armii, kryjąc swe prawdziwe imię.
• Dziedzic Isildura.
• Skrzydlaty - przydomek nadany Aragornowi przez Éomera, który podziwiał umiejętności Elessara, dziwiąc się, że ten, wraz z dwójką towarzyszy, pokonał 45 staj w pięć dni pieszego marszu.
• Długonogi - złośliwe przezwisko, jakie Aragorn otrzymał od Billa Ferny'ego.

Inne wersje legendarium

We wczesnej i nieopublikowanej wersji Władcy Pierścieni, pierwowzór Aragorna nosił imię kłusak (ang. Trotter) i był hobbitem. Jedna z jego nóg była drewniana, ponieważ podczas podróży do Mordoru na Martwych Bagnach schwytano go i torturowano. Kłusak okazał się być krewnym Bilba, który w 2970 roku Trzeciej Ery wyruszył na włóczęgę i był przyjacielem Gandalfa.

Kreacja w adaptacjach

Aragorn w animowanej adaptacji Władcy Pierścieni z 1978 roku

Władca Pierścieni (1978)

Głosu Aragornowi użyczył John Hurt. Jego wygląd przypomina wojownika lub łowcę. Nosi na sobie futrzaną tunikę oraz długi zielony płaszcz z kapturem.

Władca Pierścieni: Powrót Króla (1980)

Głosu Aragornowi użyczył Theodore Bikel.

Aragorn w animowanej adaptacji Powrotu króla z 1980 roku

Władca Pierścieni (trylogia filmowa)

Postać Aragorna pojawia się w trzyczęściowej adaptacji filmowej Petera Jacksona. Rolę bohatera odtwarza aktor Viggo Mortensen.

Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia (film)

Aragorna widzimy pierwszy raz w karczmie "Pod Rozbrykanym Kucykiem". On to pomaga hobbitom i zabiera ich na Amon Sûl. Po tym odchodzi na zwiad, zostawiając hobbitów u dolnej partii ruin twierdzy. Gdy przybywają Czarni Jeźdźcy, ratuje niziołków, odpędzjąc napastników płonącymi żagwaimi. Następnie, szukając athelasu, który mógłby uratować Froda, napotyka Arwenę, która zabiera Froda do Rivendell. Najprawdopodobniej Aragorn prowadzi pozostałą trójkę hobbitów do Domu Elronda. Tam rozmawia z Arweną, która ofiarowuje mu Evenstar jako dowód swojej miłości. Strażnik bierze udział w naradzie u Elronda, gdzie Boromir z niego szydzi, lecz wstawia się za nim Legolas. Obieżyświat zostaje wybrany na jednego z członków Drużyny Pierścienia. Zabezpiecza tyły, a na przełęczy Caradras przenosi niziołki. W Morii walczy za pomocą łuku, a później miecza. Kiedy Drużyna musi przeskoczyć przez dziurę w moście, on skacze ostatni razem z powiernikiem Pierścienia. W Lothlórien rozmawia z Haldirem prosząc go o wstęp do kraju. Potem prowadzi Drużynę w stronę Mordoru. W bitwie o Amon Hen zatrzymuje Uruków, szukających Froda. Po tej walce słyszy róg Boromira i wybiega mu na pomoc. Aragorn dochodzi tam, kiedy Boromir ma już kilka strzał w piersi. Zabija Lurtza, który walczył z Synem Denethora, lecz Boromir umiera. Potem Aragorn, Legolas i Gimli patrzą na oddalających się Froda i Sama, jednak strażnik decyduje nie podążać za nimi, lecz gonić Uruk-hai.

Władca Pierścieni: Dwie wieże (film)

Aragorn, Legolas i Gimli ścigają Uruk-hai Uglúka, ciągnących ze sobą Merry'ego i Pippina. Po drodze spotykają Éomera, który tłumaczy im, że oddział ten został wybity i nie oszczędzono nikogo. Dodatkowo ofiarowuje im konie. Tropiąc miejsce gdzie doszło do rzekomej bitwy, Obieżyświat odkrywa, iż hobbici zbiegli do Fangornu. Tam Trzej Łowcy spotkają Gandalfa, z którym jadą do Rohanu. Na dworze Théodena dochodzi do bójki między łowcami a żołnierzami króla, po której Czarodziejowi udaje się uwolnić władcę od władzy Sarumana. Król prowadzi wszystkich Rohirrimów do Helmowego Jaru. Po drodze atakują ich szpiedzy Sarumana; dochodzi do walki, podczas której Aragorn spada do rzeki, a jego przyjaciele błędnie uznają, że zginął. Jednak, dzięki pomocy Brega, dawnego konia Théodreda którego wcześniej strażnik kazał puścić wolno, udaje mu się dotrzeć do Jaru, gdzie otrzymuje od Legolasa zgubiony naszyjnik i bezskutecznie namawia Théodena do wysłania do Gondoru jeźdźców z prośbą o pomoc. Później dochodzi do jego kłótni z elfem, jednak godzą się jeszcze przed bitwą, podczas której jest jednym z głównych dowódców.

Władca Pierścieni: Powrót króla (film)

Aragorn towarzyszy w delegacji do Isengardu. Potem wraca do Edoras, gdzie świętuje zwycięstwo w bitwie o Helmowy Jar. Gdy Pippin spogląda w Palantír i nie potrafi go odłożyć, Aragorn wyrywa mu kryształ i upada na podłogę wypuszczając go. To on zauważa sygnały z Gondoru i zawiadamia o tym króla Rohanu. Następnie jedzie z jego armią na odsiecz Minas Tirith. W nocy podczas postoju przy Dunharrow, nawiedza go koszmar, w którym widzi śmierć Arweny. Do obozu przybywa Elrond, który rozmawia ze strażnikiem i oznajmia, że syn Arathorna musi przejść Ścieżką Umarłych oraz wykorzystać ich armię, która pomogłaby w obronie stolicy Gondoru. Pomimo, iż chce tam pójść potajemnie, wyruszają za nim Legolas i Gimli. Udaje mu się zachęcić Króla Umarłych do walki, później zaś wraz z krasnoludem, podczas bitwy na Polach Pelennoru ratuje Éowinę od Gothmoga. Po zwycięskiej batalii decyduje się zajrzeć w głąb Palantíra i pokazać się Sauronowi. Gdy widzi w krysztale wizję śmierci Arweny, upuszcza zarówno Palantír jak i Evenstar, który roztrzaskuje się na podłodze. Następnie prowadzi inwazję na Czarną Bramę. Rozmawia z Rzecznikiem Saurona i zabija go. W bitwie pod Czarną Bramą zabija wielu orków i walczy z trollem. Po tym wydarzeniu zostaje koronowany na króla Zjednoczonego Królestwa Gondoru i Arnoru.

Władca Pierścieni: Powrót Króla (gra z 2003 roku)

Aragorn jest jedną z grywalnych postaci.

Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie (2004)

Aragorn w adaptacji w grze komputerowej z 2002 roku

Aragorn jest jednym z bohaterów, możliwym do zwerbowania dla frakcji Rohanu.

Władca Pierścieni: Bitwa o Śródziemie II (2006)

Aragorn jest jednym z bohaterów, możliwym do zwerbowania dla frakcji ludzi zachodu.

Aragorn w grze The Lord of the Rings Online

The Lord of the Rings Online (2007)

Aragorn występuje jako postać, którą gracz nie może grać.

Władca Pierścieni: Podbój (2009)

Aragorn jest jednym z bohaterów sił dobra.

Władca Pierścieni: Wojna na Północy (2011)

Aragorn spotyka w Bree Eradana, Andriel i Farina, których prosi o odwrócenie uwagi nieprzyjaciela, podczas gdy Frodo Baggins będzie eskortowany w stronę Rivendell. Później pojawia się w dolinie Imladris, gdzie gracz może wchodzić z nim w interakcje.

LEGO Władca Pierścieni (2012)

Aragorn jest grywalną postacią w grze, dostępną w trzech wariantach: Aragorn w stroju strażnika, w zbroi Gondoru, oraz w królewskiej zbroi.

Minifigurka Aragorna występuje w  czterech zestawach: Atak na Wichrowy Czub, Bitwa o Helmowy Jar, Bitwa u Czarnej Bramy oraz Zasadzka na statku pirackim.

Poprzednik: Arathorn II

Wódz Dúnedainów TE 2933 - TE 3019

Następca: -

Poprzednik: Eärendur (król Arnoru)

Król Arnoru TE 3019 - CE 120

Następca: Eldarion

Poprzednik: Eärnur

Król Gondoru TE 3019 - CE 120

Następca: Eldarion

Poprzednik: -

Król Zjednoczonego Królestwa Gondoru i Arnoru TE 3019 - CE 120

Następca: Eldarion

Poprzednik: Isildur

Król Wszystkich Dúnedainów TE 3019 - CE 120

Następca: Eldarion

Poprzednik: -

Król Zachodu TE 3019 - CE 120

Następca: Eldarion